Rootsville

Duvel Blues #17
Festival
Puurs (26-05-2018)
report: Marcel & Freddie - photo credits: Freddie

info organisation: Duvel Blues
info band (tent): Kitty, Daisy & Lewis (UK) - Fred Chapelier ft. Dale Blade (F/US) - Corey Dennison (US)
JJ Thames (US) - Marc De Wit & Rik Ooms (B)
info band (zaal): Ian Siegal (UK) - Nico Backton & Wizards of Blues (B/F) - Lon Eldridge & Steven Troch (US/B)
Dries (B)

© Rootsville 2018

Ik denk dat we ondertussen al aan de 17de editie zijn van dit sympathieke festival, als we het eerste jaar onder de naam “Lust For Life” bij rekenen. Na her en der wat verhuis en een aantal jaren in het Hof Van Coolem, zijn ze ongeveer terug thuis waar alles is begonnen, met namen aan JH Kabal. Nu al voor het tweede jaar op rij en onder het toeziende oog van Kris Peeters.

Naar goede gewoonte had de olijke bende van Ruisbroek ons weer een leuk programma in elkaar gebokst, de weergoden waren van de partij en de eerste 100 gasten werden getrakteerd op een frisse, gratis Duvel. Geen excuses dus om niet naar daar af te zakken en blijkbaar was ik niet alleen om er zo over te denken want er was gisteren veel volk naar Ruisbroek afgezakt om onder tropische temperaturen een concertje mee te pikken.

Na het begroeten van de vele bekenden ging het richting tent voor het eerste “grote” optreden. Dit jaar was er gekozen om de “Local Heroes” in de verf te zetten met Marc De Wit en Rik Ooms en hun Bob Dylan Tribute. Aan hen de eer om het festival in gang te trappen. De Wit (Swing Job, The Monday Lovers) en Ooms (Desperated Company) zijn twee door de wolgeverfde muzikanten die het volledig oeuvre van Zimmerman op hun duimpje kennen.

Ze worden verder gestuwd door ritmesectie Dirk de Cleen en Benny Dom – en Staf Dierckx afwisselend op viool en gitaar. Met Lea Vandenbroeck en Veronique Laeveren hadden we een charmant paar backing vocals. Het fijne aan bands die het werk coveren van iemand anders is dat ze zich niet klakkeloos houden aan de originaliteit van de songs of in het geval Ooms en Dewit zich buiten de voorziene paden wagen en afkomen met niet voor de hand liggende covers, want wees eerlijk, niemand zit te wachten op de 1000ste versie van ‘Blowing In The Wind’ en dus kregen we parels van Dylan voorgeschoteld als ‘Blind Willie McTell’, ‘New Poney’, ‘When The Deal Goes Down’ en uiteindelijk toch een meer bekend nummer ‘Hurricane’. Voor mij een zeer geslaagd optreden, niet echt blues maar het stoorde niet en uiteindelijk zaten we er niet ver af. (Marcel)

Naar goede gewoonte is dan even verhuizen naar de zaal voor de meer intimistische optreden. Er op tijd bij zijn is de boodschap, anders zit je volledig achteraan, wat maakt dat je af en toe het laatste gedeelte in de tent moet missen, edoch was dit vandaag niet het geval want alles was perfect getimed. De man die daar de debatten mocht open was de jonge Belgische singer-songwriter Dries Bongaerts.

Zijn eerste soloplaat: ‘For The Light in Thy Heart’ (album report) , werd laaiend onthaald en de vergelijkingen met Townes Van Zandt, Ry Cooder of Bob Dylan vlogen door de lucht. Feit is dat deze jongeman uitzonderlijk is getalenteerd, een ruwe diamant die de voorbije jaren werd geslepen in kroegen, clubs en op festivals. Zang, gitaar, mondharmonica en een doorleefde, hese stem: veel puurder kan een singer-songwriter haast niet klinken. Hij brengt doorleefde folkblues die soms door merg en been gaat. Dries heeft een stem à la Dylan, niet zo nasaal maar ietwat gebroken en dat past perfect bij hetgeen hij brengt. Het was muisstil in het zaaltje en iedereen kwam er tot rust. Ik was degelijk onder de indruk van deze jonge troubadour die iedereen wist te ontroeren met zijn songs het was echt een optreden die iedereen bij de keel nam. (Marcel)

Hopla, nu terug naar de tent voor de “Diva” van de dag, een optreden waar ik naar zat uit te kijken, namelijk dat van JJ Thames. Grote dame die ik vorig jaar in Wespelaar een puike prestatie zag afleveren. Ze groeide op in Detroit en verhuisde op haar 18de naar Jackson, Mississippi om daar haar geluk te beproeven. Ze deed ervaring op als backingsvocaliste voor o.a. Marvin Sease, Bobby Bland en Denise Lasalle. Op haar dertigste staat ze op eigen benen en maakte ze haar debuut met‘Tell You What I Know’ (2014).

In 2016 verscheen de opvolger ‘Raw Sugar’ en groeide zij uit tot een echte Mississippi Blues Diva. JJ bezit een paar stevige stembanden en dat zouden we geweten hebben. We kregen dan ook een optreden van formaat. JJ wordt begeleid door Fabrice Bessouat aan de drums, Kris Jefferson aan de bas, Cédric Le Goff aan de toetsen en Yann Cuyeu op gitaar. Het minste dat je kan zeggen is dat JJ een meer dan imposant figuur is en een eye-catcher. Alle ogen waren dan ook gericht op dit vocaal fenomeen. Persoonlijk, en ik was blijkbaar niet alleen, vond ik de klank niet echt goed zitten op bepaalde momenten, waardoor er toch ietwat verloren ging. Maar ach, laten we niet muggenziften en want het optreden was toppie, te beginnen met ‘’You Don’t Know My Name’ en ‘Hey You’. De tent stond meteen in vuur en vlam en iedereen was in feeststemming.

JJ weet zich bedeeld met een fantastische stem maar daarboven op wordt ze begeleid door een héél sterke band. Zeer professioneel werk. De nodige show wordt ook verzorgd zoals bij de intro van John Lee Hooker’s ‘Boom Boom’ en het optreden voltrok zich in sneltreinvaart, waarna we mochten nagenieten met een zeer mooie versie van ‘I’d Rather Go Blind’. Het was weer mooi geweest. (Marcel)

Snel terug naar de zaal voor een optreden die ik voor geen geld van de wereld wilde missen, want met Lon Eldridge en Steven Troch stonden er twee topmuzikanten op het podium.

Lon Eldridge is afkomstig uit Chattanooga Tennessee, en iedereen die hem al aan het werk zag weet dat de man boordevol talent zit. Lon is een excentrieke verschijning (met een snor om U tegen te zeggen), een sensationeel gitarist, een aanstekelijke zanger met slimme teksten, een totaalpakket dat maar zeer weinig andere artiesten bezitten. Ondanks zijn zeer jeugdige leeftijd heeft hij reeds intensief getoerd in de Verenigde Staten en doet hij nu voor de vierde maal het Europese continent aan. Hij brengt een slimme mix tussen pre-war blues, swing en ragtime met een jazzy achtergrond. Hij wordt bijgestaan door Steven Troch. Steven is een Jack-of-all Trades. Je kan hem op het podium vinden met zijn eigen band, aan de zijde van Tiny Legs Tim, met HARP4 of met nog iets anders. Altijd en overal blaast hij een fantastisch stukje harmonica en zijn reputatie reikt ondertussen tot ver buiten de landsgrenzen. Beiden hebben net en vers van de pers, samen een niet cd uit: ‘Cool Iron’ (album report)
Voor de gelegenheid maakte Lon gebruik van één van de gitaren van Ralph Bonte (Arrenbie Guitars). Je kan duidelijk stellen dat Steven en Lon , twee muzikale zielen zijn die elkaar hebben gevonden, want ze zijn perfect op elkaar afgestemd. We kregen dus ook een perfect uitgebalanceerd optreden om “U” tegen te zeggen met songs als ‘Can’t Get That Stuff’, ‘Leaving My Blues With You’, Bessie Smith’s ‘Sugar In My Bowl’ of Fats Waller’s ‘Ani’t Misbehavour’. Ik heb echt weer genoten van dit fijne duo, en aan de reacties van het publiek te horen en te zien, was ik daarin blijkbaar niet alleen. (Marcel)

En terug naar de tent nu voor een optreden waar ik ook al naar uitkeek (ik val vandaag wel in herhaling), dat van de Corey Dennison Band. Als ik de recensies mocht geloven van zijn vorige shows, konden we ons duidelijk aan vuurwerk verwachten. Chicago blues op zijn best. Corey komt hoe toevallig ook, uit dezelfde stad als Lon Eldridge namelijk Chattanooga, Fan van Clarence Gatemouth Brown, Albert Collins en Albert King maar ook van soullegendes als Curtis Mayflied en Sam Cooke. Die mix en een scheut Chicago blues vinden we terug in zijn muziek. De man weet in zijn optredens perfect de balans te vinden tussen de blues en de gitzwarte, old fashioned soulmusic.

Verder bestaat de band uit: Gerry Hundt (gitaar/harp), Joel Baer (drums) en Aaron Whittier (bas).
We kregen dus zoals verwacht een stevige portie kolkende Chicagoblues met hier en daar soulinvloeden en een tikkeltje funky op sommige momenten.

Het was er van in het begin “boenk” op met ‘Nothings Too Good(for My Baby)’. De man trok onmiddellijk het publiek in en liet ons horen wat een echte “shouter” moet kunnen. De tent ontplofte zowaar. Nadien wat ingestudeerd danspasjes met de jongens van de band en de wagen was aan het rollen. Het werd nog straffer met ‘Down In Virginia’. De band is een perfect geoliede machine en Dennison ging als een pletwals doorheen de tent van Duvel Blues. Jawadde gasten, straf werk noem ik dat. Met op het einde nog het geweldige en soul getinte ‘Everyday People’ van Sly & The Family Stone, schudde Whittier nog een schitterende solo uit zijn basgitaar en werden we verder ademloos van deze prestatie achtergelaten. “Veni, Vidi, Vici” zou ene Julius Caesar hierover gezegd hebben. (album report) (Marcel)

Na de beleving met Corey Dennison in de tent gaat het terug naar de zaal voor 'Nico Backton & Wizard of Blues'. Voor zover ik niet onderhevig ben geweest aan 'black-outs' is deze band voor mij een primeur, maar uiteraard niet voor Duvel Blues. Nico Backton is Belg, een echte strop, van geboorte maar leeft al jaren in la Douce France en meer bepaald in het zuidelijke gedeelte van dit land. Uiteraard hebben wel kunnen kennismaken met zijn uitstekend album 'Down the Line' uit 2014 maar 'live' is het dan toch de eerste keer voor mezelf en daarom trekken we met alle plezier richting zaal voor deze Franse-Belg.

Bij Nico ontdekken we een zeer relax stemgeluid en dat spreekt meteen aan hier in de zaal. Opener is het Americana getinte 'Blue Monday' maar vanaf dan kiezen ze resoluut boor de blues met 'Big Fat Mama' en 'Good Mornin' Little Schoolgirl'. Ook al staat er hier op het 'akoestische podium' een elektrische band tog stoort dit niet omdat de blues van Nico en zijn band het allemaal 'easy' weet te brengen. I'ts like early in the morning..

Naar het einde toe komt de ambiance in de zaal zelfs de hitte te verdringen met nummers als 'Before You Accuse Me' en het toegevoegde 'Gimme Back My Wig' van Hound Dog Taylor. Job well done. (Freddie)

Terug naar de tent voor niemand minder dan 'Fred Chapelier and The Gents feat. Dale Blade' en dat is meteen een mond vol. Met Fred Chapelier zitten we weerom bij onze zuiderburen en daar ben ik goegenaamd niet rouwig om. Persoonlijk ben ik al jaren fan van deze Fransan zeker ook toen hij samen met Billy Price het prachtige album 'Night Work' uitbracht in 2009. Soulvolle vlues altijd één van mijn stokpaardjes geweest. Vanavond brengt hij Dale Blade mee om een 'Duvel' te drinken en uiteraard om er hier eens een spreekwoordelijke lap op te geven. Met Dale Blade krijgen we ook een stukje NOLA geschiedenis hier in Puurs en dient het festival ook als introductie van hun recent uitgekomen album 'Set Me Free' (album report). So, let's crying with the blues...

Daar waarde meesten onder dachten dat het na Dennison het een zware dobber zou worden om de energie terug op dit podium te krijgen losten Fred Chapelier en Dale Blade de hoge verwachtingen meteen in met de instrumentale binnenkomer 'The Gents'. Dale Blade, een man strak in het pak weet het meteen bijzonder soulvol te brengen. Het lijkt er wel op of de immense hitte stoort hem niet. Soul en blues is en blijft nog steeds een combinatie die door de meesten wordt gesmaakt. De tent swingt meteen mee met 'My Reason To Live' en dus wordt het hen vergeven dat ze wat stoom komen af komen te blazen met het wondermooie '3'45 AM'.

Even de begrijpelijke stoom aflaten voor voor Dale Blade en dus komen Fred Chapelier & The Gents weer in de spotlights te staan met het instrumentale intermezzo ' Ain't No Fool'. Back to serious business met Dale Blade en het gospel getinte 'Thank You Lord'. Hier op Duvel konden we de bedankjes nog even uitstellen want een stevige portie rock 'n roll gaf Dale Blade de menigte nog eens zangles met als resultaat een algemene sing-a-long...La La la La en dit onder tropische temperaturen. Time for a Duvel...again ;-) (Freddie)

We naderen stilaan de apotheose van deze editie van 'Duvel Blues' en dus trekken we een allerlaatste keer richting zaal voor een solo concert van 'Ian Siegal'. Persoonlijk vind ik het knap van Opper-Duvel Gust om nu eens te opteren voor de solo uitgave van een Ian Siegal. Ik ne reeds al een paar maal Ian Siegal akoestisch kunnen beleven en telkens was dit in de 'Missy Sippy' te Gent. Iedere keer wist deze Brit me zonder moeite te overtuigen van zijn kunnen in die mate zelfs dat ik een solo optreden begin te verkiezen dan met zijn Nederlandse band. Met band speelde hij al een paar keer 'Blues Peer' plat en ook op Duvel gebeurde dit in 2006. Voor diegene die hem solo nog niet aan het werk zagen, geloof me dit is nog straffer. Op 16 maart bracht hij zijn nieuwste album 'All The Rage' (album report) uit, waaruit we zonder twijfel enkele pareltjes zullen te horen krijgen.

We moesten ons geduld even op de proef stellen tot de finale tussen real Madrid en Liverpool gedaan was met een teleurstellende uitslag voor een vurige Liverpool fan als Ian Siegal, but the show must go on. Ook bij dit concert van Ian Siegal doet een Belgische gitaarbouwer, met name Karel Phlix, op en naast Duke Robillard en Mike Zito zou ook Ian Siegal nu een 'Guttlin' gaan bespelen. Misschien een droevig moment ook voor Karel om afstand te doen van zijn 'Supreme Tux'. Ia, Siegal wist meteen iedereen het warmte gevoel te ontnemen als veranderde dit in een muzikale warmte met nummers als 'Book of The'Seven Seas' en 'Won't Be a Shotgun Rider' uit zijn prachtig nieuwe album 'Al The Rage'. (album report) (Freddie)

Maintenant, le moment suprême. Voor het sluitstuk voor editie 2018 ging Gust shoppen in Engeland en dit misschien wel om de Brexit te ondersteunen. Sommigen houden van deze retro interpretatie van de blues anderen dan weer niet. Ik ben voor de volle 100% fan al mag deze familie Durham nu wel eens met nieuw materiaal gaan afkomen. 'Kitty Daisy & Lewis' brengen een 'finest blend' van rootsrock met jazz, swing, folk, vintage rock 'n roll en ska en dit is zonder meer aanstekelijk te noemen. Niet moeilijk dan dat ze al op 'Blues Peer' en 'Pukkelpop' op het podium stonden. Vanavond als allerlaatste act op het festival gaat 'Duvel Blues' dan voor de bijl.

Natuurlijk waren vele fans van deze 'Kitty Daisy & Lewis' gekomen voor hun country blues waarmee ze hier op het vaste land beroemd mee zijn geworden. In eerste instantie brachten de familie Durham de poppy rock 'n roll uit de sixties uit hun nieuwste album. Ik hoorde me al afvragen om nieuw nummers, awel sé. Met 'It Ain't Your Business' en 'Bye Bye Baby' leek het eerder op een sixties revival. Opvallend waren dat Kitty, Daisy en Lewis na ieder nummer ook een ander instrument ter hand namen en ons zo konden laten horen dat er wel degelijk sprake is van muzikaal DNA in deze familie. Allemaal multi-instrumentalisten en daar kan papa Durham best fier op zijn.

Eindelijk de keet in lichterlaaie met het overbekende 'Goin' Up The Country' en ook 'Say You'll be Mine' behoort tot deze categorie. Helaas voelden we ook het einde naderen en dus werd het hoofdstuk 'Duvel Blues 2018' hiermee afgesloten. Een ouderwets steengoede editie maar ik hoop dat ze het idee van een zwembad of jacuzzi toch ter harte willen nemen. Till next year... (Freddie)

Duvel Blues 2018, allee hier gaan we dan ;-)

los tres compadres, fris en monter aan de start...maar wat met het einde?